منیت

بعضی وقتا فک می کنم ، این که مثلا من با بعضیا دوستم و دوسشون دارم ، حالا به خصوص دوستای نزدیکتر 

برای چیه؟

چون خودمو دوس دارم ، اونا رو دوس دارم یا نه اونا رو برا خودشون دوس دارم، جدا از خودم.

این که آدم خودش این موضوع رو بفهمه یکم سخته

به رفتارایه خودم نگاه کردم ، به چیزایی که شاید انتظار داشته باشم

بعد از تفکر در این مورد ، فهمیدم که خیلی از اینا به خاطر دوس داشتن خودم

قبلا فک می کردم هرگز اینجوری نیس

ولی خب وقتی آدم انتظار یا خواسته یا آرزویی ازش داشته باشه ، ینی منیتی در میونه که خودمم هم شاید نمی فهمیدم

وقتی از احساس بی مروتی از کسی ناراحت میشم ، اون جا این قضیه رو بیشتر متوجه میشم

ازین احساس که آدم خودشو دوس داره متنفرم

ولی با این حال رفتارایی که آدما از خودشون نشون میدن ، نشون از اینه

حتی اگه خودشون یه جور دیگه فک کنن

این که ما هیچ چیز و هیچ کس رو نداریم ، منیت رو بر میداره

این که ما همه اینجا غریبیم ، منیت رو بر میداره

و این که منی در کار نیست و همه اوست ، اونجا میفهمم که هیچ ندارم

و دل هوای مظلوم عالم رو می کنه

و وقتی در شرایط و روز های زیارتیشون ، بفهمی که توفیق و لیاقت نداری

و بقضی تموم نشدنی ....